The Sensitives Of a Relationship

به صورت واضح در هر رابطه ما دو محور اساسی داریم که آنها را به عنوان طرفین رابطه می شناسیم., هر یک از طرفین رابطه را می توان یک دنیا کاملا" مجزا فرض کرد که به طور صریح یک سری قوانین و ضد قوانین دارند(در این بحث به صورت آشکار از افراد باری به هر جهت که به هر علت تعریف مشخصی از مفاهیم ندارند و همچنین افراد با تعاریف صرف و مجرد که به عقیده نگارنده لفظ رابطه در مورد تعاملات ایشان کاربردی ندارد صرف نظر شده است). هر یک از این دنیاها علاوه بر قوانین دارای مجموعه ای از افکار, احساسات,عادات , سرگرمی ها, اعتقادات وحتی ادبیات لفظی خاص خود می باشد و با احتمال قریب به یقین دو مجموعه هر چند متشابه به لحاظ شرایط ژنتیکی و اکتسابی در هر حال شامل اختلافاتی خواهند بود
در ایده آل ترین حالت ممکن یک بخش ثابت مشترک بین این دو مجموعه (طرفین رابطه ) و جود خواهد داشت که از آن به عنوان تفاهم یاد می شود.اما از آنجاکه نگارنده به ذات عاصی بشر و تحول پذیری (در هر شکل و صورت جزئی و کلی )اعتقاد راسخ دارد لذا این بخش مشترک هم چندان ثابت نمی نماد.به هر حال آنچه مبرهن است در رویارویی این دو مجموعه در تعریفی به نام ارتباط سعی در بیشتر کردن این دامنه مشترک است(بیشتر کردن این دامنه مشترک نه انطباق کامل) وآنچه برای نگارنده در پی گذشت سالیان در تعاملات مشهود می باشد این است که هرگز چیزی بدست نخواهیم آورد مگر به ازای از دست دادن چیزی دیگریعنی در واقع همان مبحث مبادله .در ساده ترین حالت ممکن برای کسب هر چیز حداقل ما انرژی و زمان از دست می دهیم (در اینجا از عامل شانس چشم پوشی می کنیم ).حال اگر این مطلب را به موضوع رابطه تعمیم دهیم اینچنین به نظر می رسد که در واقع ما در هر رابطه هم ناچار به یک مبادله سازشکارانه هستیم. یعنی برای گسترش دامنه اشتراکات و حتی المقدور ثابت نگه داشتن آن دو موضوع قابل توجه است 1) صرف نظر از یک سری از موارد فوق ( عادات,افکار,ادبیات...) 2)تغییرات و انطباق با شرایط
مطلوب جدید برای طرفین
اما آنچه در این مبادله حائز اهمیت است این است که درچه بخش هایی از موارد فوق ما توانایی انطباق خواهیم داشت.مسلم است که بعضی از مفاهیم فوق در ارتباط کامل با تعریف یک فرد از منیت وجود خودش می باشد برای مثال هر فرد خودش را با یک سری افکار خاص و احساسات و عادات خاص می شناسد(توجه داشته باشیم اینها تنها جزئی از کل افکار و احساسات و.. فرد است ولی فرد آنها را منحصر به خودش می داند) لذا هرگونه انطباق در این مورد نه تنها منجر به کنترل و هدایت رابطه نمی شود بلکه ممکن است فرد را دچار خود در گیری هم بکند و در نهایت به یکی از عوامل کژتابی رابطه تبدیل شود. پس بنابراین انطباقات تنها شامل بخش هایی از افکار و احساسات و اعتقادات است که با تغییر آنها هنوز فرد تعریف خاص خودش را داشته باشد و در عین حال این مفاهیم جدید (پس از انطباق)برای وی همچنان معنادار باشد
از طرف دیگر اگر ذات بشر را به عنوان یک ذات اجتماعی بپذیریم می بینیم که اصولا" بسیاری از این افکار و اعتقادات و عادات در رابطه با دیگران است که شکل می پذیرند. یعنی فی الواقع اشکال مختلفی قابل پیش بینی است که در نهایت ما یکی را انتخاب می کنیم , که می تواند متاثر از روابطمان باشد.در این حالت طرف رابطه در واقع یک عامل اجباری برای تغییرات قلمداد نمی شود بلکه به منزله اهرمی برای ایجاد یک سلسله مفاهیم جدید به شمار می آید
در یک سری موارد مشخص که منیت در تضاد کامل با هم یا اختلافات فاحش هستند رابطه به طور کلی بی معنا خواهد بود و در چنین شرایطی یقینا" تلاشهای فوق کاملا" بی ثمر خواهد بود .اما نکته ظریف دیگر میزان پذیرش طرفین در ارتباط با مسئله تطابق است و این بدان معناست که اگر یکی از طرفین تمایل چندانی برای انطباق نداشته یا اصولا" به این مطلب بی اعتقاد باشد تلاش یک طرفه سمت مقابل رابطه در نهایت بی اثر خواهد بود و در بهترین شکل ممکن به نا امیدی وی خواهد انجامید
پ.ن:این پست می تواند ادامه داشته باشد
پ.پ.ن :به عقیده نگارنده این پست را می توان به سطوح متفاوت روابط تعمیم داد