در این لحظه خاص به دو چیز در زندگیم یقین دارم,اولین مورد در حال حاضر مورد بحث نیست و دومی این است که مطمئنا" یکی از عناصر مخرب در زندگی من (قصد تعمیم به کل را ندارم) محدودیت است.اینجانب کرارا" اعلام نموده ام که قضیه سیب ممنوعه که افسانه و اسطوره شده با توجه به این میل ذاتی بشر عاصی بوده و لا غیر.وقتی چیزی دور از دسترس شد و یا حداقل بنا بر هر دلیلی منع دوره ای داشتی از آن موضوع,تمایلت به آن موضوع صد چندان خواهد بود. چیزی که در حالت عادی اینقدر ها اهمیت نداشته یکباره به آرزو تبدیل می شود
پ.ن: همین دیشب نیت کردم گچ پام را که باز کنم از میدان تجریش تا راه آهن را پیدا گز کنم , روی لبه همه جدول ها راه برم , فارغ بال از روی همه جوی آبهای ولیعصر بپرم و تلافی این محدودیت یک ماهه رو در بیارم , باشد که رستگار شوم