Persepolis

بالاخره پرسپولیس رو دیدم..... فقط می تونم بگم منیکه تمام سال های جنگ زیر گوش صدام, آوراگی بخش بزرگ خاطرات کودکیم , منیکه صدای آژیر قرمز _ اون وقتها که همه باهم می دویدند انگار که قایم باشک بازی می کردند- تنها هیجان دوره بچگیم, منیکه دورترین خاطره حک شده در ذهنم خاطره دمپایی نارنجی پلاستیکیمه که توی یکی از شبهای قایم باشک یک لنگش از پام افتاد و هر چه گریه کردم و داد زدم کسی نشنید لنگه دیگرش را صبح خودم چال کردم و هزاران هزار ترس و آشفتگی و نانوشتی دیگر, اگر قرار بود چیزی بسازم برای نمایش به مردم دنیا دلم اندازه خانم ساتراپی پر نبود یقینا". این خانه هزاران سال است حریم ندارد.دلم خیلی سوخت اندازه همیشه
پ.ن: خوشحالم که رتاتویی اسکار گرفت
پ.پ.ن: یه جاهایی از فیلم حالم دقیقا" شبیه مواقعی بود که میشنوم لیلا فروهر یکی از تصنیف های سیما بینا را رمیکس میخواند. این پی نوشت کاملا" شخصی بود . حالا اگر حسش را گرفتید که فبها اگر نه هم اصراری نیست