خوشا شیرازو وصف بی مثالش

حافظیه دم غروب . صدای حضرت شاملو که اشعار حکیم خیام را به نجوا می خواند. بی تردید این همان نوستالژی بهشت گمشده ته وجود من یکیست. به پیغامی که یکساعت پیش بدستم رسیده می اندیشم. چیه که توی زندگی به تو امید میده یا خوشحالت می کنه؟ جواب همین بود. همه بالا و پائین رفتن هام برای همین لحظات کوتاه لذت بود که شده از سر اتفاق علی بختکی و شده با برنامه ریزی بر من حادث می شد. دیوان خواجه را بالا می آورم صفحاتش که با لبهام مماس شد می خوانمش , قسم می دهمش و یکجوری که فقط خودمان بشنویم به زمزمه می پرسم : گوهر یکدانه ام کو؟

پ.ن: ایزد قسمت بدارتتان اردیبهشت شیراز را